Ciemność
Dziś znowu zobaczyłom coś, co kiedyś sadzało mnie nad kartką. Zobaczyłom ciemność, o której wiedziałom, że muszę ją gdzieś przelać, zanim mnie pochłonie. * * * Siadam na łóżku. To ten sam pokój, w którym budzę się od ponad 10 lat, i który codziennie napawa mnie przerażeniem. Niewinne, drewniane panele, obrzydliwe deski na ścianach tworzące romby, zza których wystaje sklejka. Meble, których zawiasy już dawno przestały działać, i jeden smutny plakat z dwoma wojownikami, mówiący dużo o aspiracjach i marzeniach, których spełnienia się nie spodziewałam. Przede mną, pod ścianą, a bokiem do łóżka, usiadła wielka żaba. Kiedy odwróciłom głowę w jej kierunku zorientowałom się, że się pomyliłom – była to ropucha. Wielkości średniego psa, całym twym płazim jestestwem wyrażała oczekiwanie. Niepewnie zwlokłam się z wąskiego łóżka i przysiadłam tuż przed nią. Objęłom rękami kolana i spojrzałom jej w oczy (biorąc pod uwagę ich rozstaw i ułożenie – na tyle, na ile było to możliwe). Ropucha spojrzał